به گزارش عرصه، طی روزهای گذشته که موجی از سرمای شدید وارد کشور شد، عکسهای زیادی از شرایط وخیم همراهان بیمار که در کنار بیمارستان‌ها چادر زده‌اند منتشر شد. یکی از این عکس‌ها مربوط به بیمارستان شریعتی تهران بود و تصویر دو چادر را در کنار این بیمارستان نشان می داد.
هر چند که به گفته اهالی و پرسنل بیمارستان، این دو خانواده توسط شهرداری به همراه سرایی در خیابان دکتر قریب منتقل شده اند ، اما ماجرای آوارگی همراهان بیمار در پایتخت به اینجا ختم نمی شود. درست در انتهای همان خیابان قریب، دو بیمارستان دیگر نیز وجود دارد: بیمارستان امام خمینی(ره) و مرکز طبی کودکان. دو بیمارستان بزرگ دولتی که همواره با انبوهی از بیماران تهرانی و شهرستانی مواجه هستند و از نظر تعداد تخت بیمارستانی هم نمی‌توانند پاسخگوی همه درخواست‌ها باشند چه رسد به اسکان خانواده بیماران در همراه‌سرا.
آوارگی و خیابان‌خوابی همراهان بیماران شهرستانی روایت جدیدی نیست و همراهان بیماران همیشه به دلیل نداشتن جا و پذیرفته نشدن مسولیت اسکان آنها از سوی نهادهای مختلف، مجبور به اقامت در کنار خیابان، چادرهای مسافرتی و ماشین‌های شخصی می‌شوند هر چند در زمستان شرایط فرق می‌کند. صبح امروز پنجشنبه چهارم آذرماه، برای پیگیری وضعیت خیابان خوابی همراهان بیماران به دو بیمارستان در تهران سر زدیم.
بیمارستان اول: شریعتی
بعد از انتشار این عکس که به سرعت در شبکه های اجتماعی دست به دست چرخید و دوباره، اقدامات روی زمین مانده مسئولان برای تعیین تکلیف اسکان همراهان بیمار را را یاد آور شد، افراد زیادی به سراغ این خانواده ها برای کمک رفته بودند. یکی از انتظامات بیمارستان ادعا می کند همه آنهایی که چادر زده بودند همراه بیمار نبودند و در میان آنها کارتن خواب هم پیدا می‌شد که شهرداری همه را جمع کرد: اگر کسی می خواهد به همراهان بیمار کمک کند، می تواند پتو یا هر وسیله دیگری را به همراهان بیماران دیگر که داخل بیمارستان هستند و شب را در آلاچیق داخل بیمارستان یا بخش‌ها سر می کنند، بدهد.
با این حال، شهردار ناحیه ۲ منطقه ۶ تهران می گوید آنها کارتن خواب نبوده اند، بلکه همراه بیمار هستند که به دلیل کمبود ظرفیت همراه سرای جواد الائمه (ع) که ۱۱۱ تخت خواب دارد، در این شب‌های سرد که با گذاشتن تخت در نمازخانه، اتاق‌های اداری و حتی دفتر مدیریت نسبت به اسکان موقت این همراهان بیمار اقدام کردند.
بیمارستان دوم: امام خمینی(ره)
فاصله بیمارستان شریعتی تا بیمارستان امام و مرکز طبی کودکان کوتاه است؛ تقریبا ۲۰ دقیقه. یکی خیابان کارگر شمالی و دیگری در خیابان دکتر قریب. این دو بیمارستان از نظر اسکان همراهان بیمار، وضعیت متفاوتی داشتند. درست روبروی یکی از درهای بیمارستان امام چادر مسافرتی مستقر بود که با پلاستیک رویش را پوشانده بودند تا سرما کمتر به داخل آن نفوذ کند. مطمئن نبودم صاحب آن همراه بیمار است یا کارتن خواب، از او پرسیدم شما همراه بیمار هستی؟ گفت: من خودم بیمارم، سرطان دارم و درحال درمان!
آقای (ف) ۱۵ روز است روبروی این بیمارستان داخل چادر زندگی می‌کند و با وجودی بیماری صعب العلاج، جایی برای ماندن در تهران ندارد. حتی ظرفیت دو مهمانسرای بیمارستان هم تکمیل شده و او مجبور است مثل سایرینی که جایی در تهران ندارند، بدون سرپناه مدت درمانش در تهران را پشت سر بگذارد. این شرایط وقتی وخیم و نگران کننده می‌شود که تهران شب سردی مانند شب قبل را که دمای آن به منفی هشت درجه رسید را پشت سر بگذارد و صبح روز بعد نیز با بارش برف آغاز شود.
اجازه نمی دهد از او و چادرش عکس بگیرم، می گوید: برایم دردسر می‌شود، می‌آیند همین را هم جمع می‌کنند. چند وقت پیش یک نفر از وضعیت همراهان بیمار که در نمازخانه یا گوشه و کنار بیمارستان می‌خوابیدند گزارش گرفت. بعد از آن اجازه ندادند کسی داخل محوطه، بیمارستان یا نمازخانه بخوابد.
می‌گوید: غیر از من، همراهانی هستند که سه ماه است اینجا مانده‌اند برای بعضی از آنها درهمراه‌سرا جای خالی پیدا می شود و سایرین هم باید منتظر بمانند البته بیشتر هم به خانواده ها و کسانی که زن و بچه دارند جا می دهند آنهم فقط برای یک هفته؛ بعد از آن چه باید کنند؟
آقای” ف” از خرم آباد برای درمان به تهران آمده است و به خاطر هزینه رفت و آمد، نمی تواند به طور مدام بین این دو شهر در سفر باشد. می گوید:” نوبت سی تی اسکن را برای سه روز بعد می دهند. یعنی باید تا شهرستان بری و دوباره برگردی. نمی صرفد، هزینه دارد. یک همراه سرا هم در هفت تیر هست که من دو هفته پییش اسمم را نوشتم که جا بگیرم. هرروز هم مراجعه کرده ام و هربار می گویند برو، شنبه بیا. مددکاری می گوید به ما ربطی ندارد. ما را پاسکاری می کنند.”
می گوید همین الان، مردی اینجا هست که دو تا بچه معلول ذهنی دارد و به خاطر درمان سرطان زنش به تهران آمده، به خاطر خدا اجازه می دهند توی محوطه شبها بخوابد! شب تمام این ماشین ها پر می شود. همین پرایدی که اینجاست( به پراید قهوه ای رنگی اشاره می کند که دورتر از چادر او پارک شده است)، ۱۵ روز است توی ماشین میخوابند و کنار خیابان غذا می پزند. الان یک همراه بیمار داریم وانت دارد، خواهرش بیمار است و از بوکان آمده و خودش شبها پشت وانت می خوابد. یک ماه است که همین وضع است.
بیتوته ممنوع
بیمارستان به این همراهان اجازه نمی دهد داخل بیمارستان بمانند. این حکم را با تابلوی” بیتوته در محوطه ممنوع” با همه آنها اعلام کرده. یکی از دلایلی که برای ممانعت از اسکان همراهان بیمار درداخل بیمارستان اعلام می شود، حضور کارتن خواب ها و معتادان در محوطه بیمارستان و به اسم همراه بیمار بود که مشکلات زیادی را به دنبال داشت. آقای “ف” می گوید برای کوچکترین کار هم اجازه نداریم مدت زیادی را داخل بیمارستان باشیم، اصلا دخترم شما برو آنجا ده دقیقه بشین چای بخور، اگر ببینند دو، سه نفر دور هم نشسته اند می گویند بروید بیرون. البته قبلا می گذاشتند که داخل بیمارستان برویم، ولی الان تابلو زده اند که بیتوته کردن در بیمارستان ممنوع است. یک خبرنگار آمد اینجا فیلمبرداری کرد از مردم که تو نمازخانه وحیاط خوابیده اند بعد از آن دیگر نمیگذارند که داخل حیاط یا نمازخانه برویم.”
واقعیت است است در این شرایط که بیمارستان‌ها در درمان بیماران خود با مشکل مواجه هستند، نمی‌توان تنها از مدیران بیمارستان انتظار داشت بلکه انتظار می‌رود در این شب های سرد برفی، سازمان‌های حمایتی چون کمیته امداد، بهزیستی و مساجد، چترحمایتی و درهای خود را به روی مردمانی که از لاجرم روزگار در کنار بیمارستان خیابان‌خواب شده‌اند باز کنند.
از سوی دیگر برغم اینکه شهرداری بارها آمادگی خود را برای کمک به بیمارستان ها برای ساخت همراه سرا اعلام کرده است، اما از آنجا که ساخت آن را جزو مسئولیت های خود نمی داند صرف اعلام آمادگی، گره‌ای از مشکلات را باز نمی‌کند، کمااینکه وزارت بهداشت نیز برای این مهم به جلب مشارکت خیرین تاکید دارد و آنطور که دکتر محمد آقاجانی، معاون درمان وزارت بهداشت می‌گوید: در فضای اقامتی خارج از بخش‌های بیمارستان تکلیفی درباره همراهان بیمار برعهده بیمارستان‌ها نیست، اما در داخل بخش ، دادن سه وعده غذا و یک تخت به همراه بیمار جزو تکالیف است البته این در صورتی است که پول همراه توسط بیمارستان اخذ شود. “
واقعیت این است که در این میان، ماجرای آوارگی همراهان بیمار در تهران ادامه دارد، برف تهران برای کسانی که جای ماندن و خوابیدن ندارند نشانه برکت نیست و تنها یادشان می افتد که این شهر برای آنها آغوش بازی ندارد.
–
