به گزارش عرصه، تیمن سمیع‌پور و سیدعلی سیدیان در مقاله‌ای با عنوان «تعبیر عناصر موسیقی و معماری با زبان مشترک؛ نمونه موردی موسیقی و معماری سنتی ایران» به بررسی ارتباط این دو با هم پرداخته‌اند.
در این مطلب که در فصلنامه علمی – پژوهشی مطالعات تطبیقی هنر دانشگاه هنر اصفهان (هنر و معماری) منتشر شده، آمده است: هر ملتی آرمان‌های خاص خود را دارد که عینیت بخشیدن به آن‌ها، وظیفه فرهنگ است. مطابق این پژوهش در فرآیند این تحول، معماری و موسیقی که از فرهنگ هر منطقه سرچشمه گرفته، نقشی اساسی برعهده دارد.
همچنین معماری و موسیقی دارای وجوه اشتراک بسیاری، از جهات مفهومی، فضای ایجادی، شکلی و مورفولوژی هستند. از سوی دیگر، در قواعد بنیادی حاکم و تشکیل‌دهنده آن‌ها مانند تناسبات، ریتم، هارمونی، تکرار، زیبایی‌شناسی و… نیز شباهت داشتند.
در روزگاری که معماری روزبه‌روز به سمت بی‌محتوایی و بهره‌گیری فرمال از عناصر پیش می‌رود، آواهای موسیقی با توجه به تاثیرگذاری بر روح انسان می‌توانند، پارامتر بسیار مناسبی برای بهره‌گیری در طراحی معماری، بخصوص طرح‌های مفهومی باشند.
دف این پژوهش، تعبیر عناصر موسیقی و معماری با زبان مشترک و پاسخ به این سوال است که آیا آواهای موسیقی، امکان تبدیل شدن به فرم معماری را دارند؟
طبق این تحقیق برای یافتن پاسخ، با بهره‌گیری از روش‌های تحقیق تفسیری – تاریخی و مطالعه موردی و جمع‌آوری اطلاعات به‌صورت کتابخانه‌ای و مصاحبه، ابتدا با تحلیل ماهیت معماری و موسیقی، پارامترهای سازنده هریک شناسایی شد.
سپس به شکل تطبیقی بررسی و اشتراکات بسیاری در قواعد بنیادی شکل‌دهنده آن‌ها مانند فواصل، کشش، بهره‌گیری از هندسه و ریاضیات و همچنین به‌لحاظ مورفولوژی عوامل مثل ریتم و بافت پیدا شد. پس از یافتن ۲۳ ویژگی در موسیقی که قابلیت تعبیر به زبان مشترک با معماری را داشت، به بازخوانی نمونه‌هایی از معماری با زبان مشترک موسیقی پرداخته شد.
نتایج این مقاله نشان داد که موسیقی می‌تواند الگویی باشد در طراحی معماری، زیرا علاوه بر اشتراکات یادشده، هر دو با استفاده از اعداد و نسبت‌های کمی از مواد اولیه خود، صوت و مصالح، فضایی را خلق کرده‌اند که ماهیت کیفی دارد.
در نتیجه، با شناخت فواصل و کشش به‌عنوان عناصر بنیادین موسیقی، با بهره‌گیری از این عناصر فرمی براساس فرود، دستگاه شور طراحی شد.
–
