به گزارش عرصه به نقل از گیزمودو، در ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵، ارتش آمریکا نخستین بمب اتمی را در محل آزمایش ترینیتی در جنوبی نیومکزیکو منفجر کرد. حرارت شدید انفجار باعث ذوب شدن لایه‌های بالایی خاک شنی محیط اطراف به شکل یک شیشه سبز رادیواکتیو موسوم به ترینیتیت تا مسافت حدود ۳۵۰ متر در همه جهات شد.
اکنون یک مطالعه جدید نشان داده که آب و سایر ترکیبات فرار در این ترینیتیت دقیقا مانند سنگهای ماه بسیار نادر هستند.
بسیاری از ستاره‌شناسان تصور می‌کنند که ماه از موادی ترکیب شده که حدود ۴٫۵ میلیارد سال قبل طی یک یا چند برخورد بزرگ با اجسامی مانند زمین اولیه یا سیاره (سیاراتی) به اندازه مریخ در فضا پرتاب شده‌اند.
این نظریه پیش‌بینی کرده که چنین برخوردهایی احتمالا باعث بوجود آمدن حرارت بسیار بالایی شده که در نهایت ترکیبات فرار را از سنگهای تشکیل‌دهنده ماه بیرون کشیده است. تحلیل جدید محققان موسسه اقیانوس‌شناسی استریپس در دانشگاه کالیفرنیا، سان‌دیگو بر روی ترینیتیت، فرضیه مذکور را تقویت کرده است.
جیمز دی، مولف ارشد این تحقیق اظهار کرد: این مطالعه در اصل به ارائه شواهد تجربی در مورد شکل‌گیری علائم مشاهده شده در ماه توسط فرآیندهای فوق داغی مانند این انفجار اتمی پرداخته است.
محققان در این تحقیق، تکه‌هایی از ترینیتیت در مناطق مختلف این سایت را بررسی کرده و با سنجش ایزوتوپ‌های گوناگون مس در این شیشه اتمی به نتایج فوق دست یافتند. مس تحت دمای بالا به سرعت تبخیر می‌شود.
این یافته‌های جدید به محققان اطمینان داده که تعبیر آن‌ها از سنگهای ماه که توسط ماموریت آپولو به زمین آورده شده بودند، درست بوده است.
این تحقیق در مجله Science Advances منتشر شده است.
–
