به گزارش عرصه، در سال ۲۰۰۲ باشگاه رئال مادرید صد ساله می شد و به همین خاطر فدراسیون فوتبال اسپانیا تصمیم گرفت فینال کوپا دل ری در این روز (۶ مارس) در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو برگزار شود. مادرید در تیم خود از بازیکنانی همچون زین الدین زیدان و لوییس فیگو بهره می‌برد. دو بازیکنی که توپ طلا برده بودند. در آن سال سفیدپوشان آماده کسب همه جام ها به جز کوپا دل ری بودند چون مادرید با تمام قدرت در این بازی ها حاضر نمی شد اما صد سالگی اتفاق عادی نبود و مادرید توانست به فینال یا عبارتی به فینال خودش برسد. حریف این تیم دپورتیوو لاکرونیا قدرتمند بود (دپور در آن زمان دوران طلایی اش را سپری می‌کرد). این تیم از حضور لندویرو و والرون بهره می‌برد، با این حال مادرید از شانس بیشتری برای قهرمانی برخودار بود.
سفیدپوشان در آن بازی با ترکیب سسار، میشل سالگادو، فرناندو هیرو، پاون، روبرتو کارلوس، فیگو، ماکه له له، الگرا، زیدان، رائول گنسالس و فرناندو مورینتس به میدان رفتند. سپس سانتیاگو سولاری، گوتی و استیو مک منمن به عنوان بازیکن ذخیره در زمین حضور یافتند. در ترکیب اصلی دو انتخاب بحث بر انگیز وجود داشت. سسار به جای ایکر کاسیاس درون دروازه قرار گرفته بود چون دروازه‌بان کوپا بود اما در نیمه نهایی به علت آسیب دیدگی بازی نکرد و کاسیاس جانشینش شد. فیگو نیز از ناحیه قوزک پا آسیب دیده بود با این حال هر دو بازیکن می خواستند در دیدار فینال حضور داشته باشند.
در مقابل دپورتیوو با ترکیب مولینا، اسکالونی، سسار، نایبت، رومرو، ویکتور، سرخیو، مائورو سیلوا، فران، والرون و تریستان به میدان رفت. سپس کاپدویلا، دوشر و دیالمینا به عنوان بازیکن ذخیره به زمین رفتند.
تماشاگران حاضر در برنابئو آماده جشن قهرمانی برای مادرید بودند. پیش از بازی آواز “کافه کیخانو” خوانده شد حتی با این شرایط مادرید پیروز نشد. دپورتیوو به عنوان قهرمان کوپا دل ری لقب گرفت چون بهتر بازی کرد. شاگردان ایرورتا در میانه میدان قدرتمند بودند و از حضور والرون و تریستان بهره بردند. سرخیو (دقیقه ۶) و تریستان (دقیقه ۳۸) گل های دپور را به ثمر رساندند تا نیمه نخست با پیروزی این تیم به پایان برسد. رائول توانست در دقیقه ۵۶ اختلاف را به حداقل برساند اما مادرید نه بازی قابل توجهی را به نمایش گذاشت و نه قدرت شکست دادن حریفش را داشت. هواداران دپورتیوو لحظه به لحظه شور و هیجان شان بیشتر می‌شد و خود را برای جشن قهرمانی آماده می‌کردند در نهایت جام قهرمانی به دپورتیوو رسید و مادرید از این شکست غیر منتظره بهت زده بود.
شاید در نگاه اول عملکرد بازیکنان را دلیل اصلی این باخت می دانستند اما حقیقت چیز دیگری بود. دپور خیلی بهتر از مادرید بود و در آن روز خیلی خوب بازی کرد. فلورنتینو پرس از هواداران عذر خواهی کرد و به دپور تبریک گفت. این در حالی بود که خورخه والدانو اعلام کرد برای مادرید این شب ۲۴ ساعت طول کشید تا به صبح برسد و گفت که تیمش به دنبال فتح عناوین دیگر است.
سفیدپوشان در آن سال لالیگا را نیز از دست دادند و والنسیا توانست به عنوان قهرمانی برسد. سپس والدانو گفت: تنها برای ما یک توپ باقی مانده که اصلی ترین است. مادرید توانست در فینال جام قهرمانان اروپا در گلاسکو، بایرلورکوزن را شکست دهد و راه را برای فتح سوپر جام اروپا و جام بین قاره ای باز کند. مادرید به این شکل توانست سه جام بین‌المللی را فتح کند اما کوپا برای لاکرونیا بود و اسپانیا در آن روز توانست واژه “Maracanaço ” (این کلمه به پیروزی تیم ملی فوتبال اروگوئه برابر برزیل
در فینال جام جهانی ۱۹۵۰ در ورزشگاه ماراکانا اختصاص دارد) مخصوص به خود را به نام “Centenariazo” داشته باشد.
–
