به گزارش عرصه به نقل از روابط عمومی “تماشاخانه موج نو”، مونولوگ “جهش بزرگ”، تندیس “کار برگزیده” و “بهترین بازیگری زن” از “ششمین جشنواره مونولوگ دانشگاه هنر” را در کارنامه خود دارد.
این مونولوگ در کمپانی lCCD تهیه شده و برای اجرا در فستیوال “tanztage 2017 ” آلمان پذیرفته شده است. «شهاب آگاهی» به عنوان مدیر اجرایی، «الهام حسین پور قشقایی» عکاس، «فریده براتی» طراح پوستر و بروشور و «امیر قالیچی» به عنوان روابط عمومی، این نمایش را همراهی می کنند.
«جهش بزرگ» از یکم تا پنجم آذر ماه ساعت ۲۰ در تماشاخانه موج نو واقع در خیابان شریعتی، خیابان میرداماد، خیابان رودبارشرقی(شمالی) پلاک ۵۷ به روی صحنه می‌رود.
“علی اصغر دشتی” در معرفی این اجرا نوشته است:
«گپ و گفت کوتاهی با میلاد شجره عزیز منتهی به تصمیم به اجراهای کوتاهی برای معرفی افراد و آثاری در تماشاخانه کوچک و با هویت موج نو شد.
میلاد عزیز از من خواست از دو نمایش به تشخیص خودم برای اجرا در موج نو دعوت کنم.
دعوت نخست:
دعوت نخست من از تجربه‌ی مشاهده و ملاقات با اجرایی بود که دو سال پیش در جشنواره مونولوگ دانشگاه هنر دیده بودم. ویژگی بارز “جهش بزرگ” این بود که پیش از جستجو در بایگانی مغز با سرعت بالایی خودش را به من نزدیک کرد و در انتخاب نخست قرار گرفت.
چرا جهش بزرگ؟!
جهش بزرگ تجربه‌ای از راهله تعبدی؛ اجرایی ست که برای من توامان چند چالش را همراه دارد.
– در جهش بزرگ رقص معاصر در نسبتی تاویل پذیر با کلامِ اجراگر قرار می‌گیرد. راهله تعبدی صدا و کلام را از بدنِ خود غایب نمی‌کند و در اتصال این عناصر است که تجربه اجراگر رخ می‌دهد.
-در جهش بزرگ اجراگر موفق می‌شود، از طریق رابطه‌ی بدن و مکان تولید کننده‌ی فضا باشد. فضایی که هسته مرکزی اجرا را شکل می‌دهد و برای گرفتار کردن ما در خودش کافیست.
– در جهش بزرگ ارائه‌ای دگرگون از مفهوم مونولوگ انجام می‌شود. ( مونولوگ و سولو در هم تنیده واحدی را می‌سازند) ، رابطه زن و مونولوگ معمولا به قصد بیان رنج‌ها و ناله‌هاست، اما جهش بزرگ بعد دیگری ست از تک گویی که یک زن ناطق آن است.
-در چالش بزرگ اجراگر در ملاقاتی ظریف، ما( تماشاگران) را دعوت به تولید خیالی در خلا می‌کند.
– جهش بزرگ حاصل زایش و پرورش ایده تا اجراست نه به صحنه بردن متنی از پیش نوشته شده. چگونگی سازماندهی به فرم، کلام و بدن در این اجرا قابل گفتگوست.
– چالش بزرگ رابطه تنگاتنگی با تجربه‌های زیستی راهله تعبدی و بدل کردن آن‌ها به اجرا از طریق تماس با رقص معاصر دارد. ملاقات شخصی من با این اجرا منجر به فعال سازی تجربه‌های زیستی از دست رفته بود.
و موارد دیگری که بی شک شما تماشاگران شاهد و تجربه گر آن خواهید بود.
اما نکته‌ای مهم‌تر:
خالق «جهش بزرگ» رویاهای وسیعش را در صحنه‌های بزرگ جستجو نمی‌کند. او جستجو گری ست که بدن نحیف خود و صحنه‌های کوچک را بستری مناسب برای رخداد خیال خود می‌داند. برای راهله اجرای جهش بزرگ پلکانی برای صعود به اجراهای بزرگ‌تر و پیوستن به بحران‌های امروز بدنه‌ی حرفه‌ای نیست. چه اجرای او را دوست داشته باشیم چه نه مشارکت در تماشای اجراهایی از جمله “جهش بزرگ” باعث می‌شود ،جز اینکه با نگاه و گفتگو در باب تجربه‌هایی اینچنینی به خالقان آن ها کمک بزرگی کرده باشیم، با حمایت از چنین تجربه‌هایی (که در فضاهای کوچک امکان بروز دارند)، در جهت خنثی سازی خطر بزرگ یونیفرم گرائی ( یک شکل سازی) پدیده تئاتر به خودمان (دانشجویان و نسل جوان) یاری گر باشیم.»
–
