به گزارش عرصه، با آغاز برنامه های تیم ملی دوچرخه سواری پیست برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا، اصلی ترین مشکل رکابزنان پیست ایران نداشتن پیست چوبی سر پوشیده است که این مسئله دوباره به چشم میآید. این موضوع از سالیان قبل وجود داشته و انگار قرار است به صورت یک مشکل بدون راه حل نیز باقی بماند.
از آنجا که اکثر مسابقات بینالمللی و بزرگ آسیا و جهان در پیست چوبی ۲۵۰ متری برگزار می شود و ایران از داشتن چنین پیستی محروم است بنابراین تیم ملی نزدیک مسابقات مجبور است کوله بار سفر بسته و با حضور در کشورهای خارجی از پیست چوبی آنها برای تمرین استفاده کند.
اکنون که به آغاز مسابقات قهرمانی پیست آسیا ۲۰۱۷ نزدیک میشویم دوباره داستان همیشگی مذاکره با یک کشور خارجی آغاز شده تا تیم ملی بتواند برای چند هفتهای از پیست چوبی آنها استفاده کند. ترکمنستان که اصلی ترین گزینه است اعلام کرده تمام طول هفته نمی تواند پیست را در اختیار تیم ملی ایران بگذارد و سه روز در هفته خودشان تمرین دارند بنابرین این میزان تمرین برای تیم ملی کافی نیست و فدراسیون در صدد است با مذاکره بتواند آنها را راضی کند تا تیم ملی مدت زمان بیشتری از پیست چوبی استفاده کند.
اما سوال اصلی این است تا چه زمانی قرار است تیم ملی دوچرخه سواری نزدیک مسابقات بین المللی پیست به دنبال مذاکره با کشورهای مختلف باشد و هم چنین پول خرج کند تا بتواند چند هفتهای از پیست چوبی سر پوشیده خارجی ها استفاده کند؟
نکته جالب اینکه در ساری قرار بود نخستین پیست چوبی سرپوشیده ایران ساخته شود اما این پیست چند سالی است که به صورت نیمه کاره به حال خود رها شده است و بقیه پیست های دیگر ایران هم بتونی هستند که این پیست ها رکابزنان را از تمرین کردن در پیست چوبی بی نیاز نمی کنند. مسئولیت ساخت پیست چوبی برعهده شرکت توسعه و تجهیز است و معلوم نیست چرا ساخت این پیست را به اتمام نمی رساند.
جدا از بحث حضور در مسابقات، هر مربی خارجی که می خواهد هدایت تیم ملی پیست ایران را برعهده بگیرد با نبود پیست چوبی در ایران مشکل دارد و خواستار برگزاری اردوهای بلند مدت در کشورهای خارجی است که تامین اعتبارات آن چندان برای فدراسیون میسر نیست.
نکته مهم دیگری که وجود دارد این که در حالی که ما هنوز در ساخت یک پیست چوبی ۲۵۰ متری مانده ایم، ورزش دوچرخه سواری در بخش پیست جهان دارد به سمت استفاده از پیست چوبی ۲۰۰ متری می رود و با این شرایط اگر زودتر برای تکمیل پیست ساری دست به کار نشوند این پیست کم کم از رده خارج می شود مانند پیست های مشهد و تبریز که به دلیل دیر آماده شدن، برای برگزاری مسابقات از رده خارج شدند زیرا اکثر مسابقات بین المللی در پیست چوبی۲۵۰ متری برگزار می شود نه بتونی ۳۳۳متری.
دوچرخه سواری بعد از پشت سر گذاشتن مسابقات قهرمانی آسیا، رقابتها های مهم دیگری از جمله کاپ های آسیایی و جهانی، مسابقات قهرمانی جهان و بازی های آسیایی را پیش رو دارد و اگر برای آن فکری نشود دوباره شاهد خواهیم بود که فدراسیون ایران به دنبال این است کشوری را برای برگزاری اردو و استفاده از پیست چوبی آن مجاب کند.
–
