«این پسر بچه زشت منم یادمه تو اون دوران از اینکه خدا منو پسر نیافریده خیلى ناراحت بودم موهامو کوتاه مى کردم و همیشه لباس هاى پسرونه مى پوشیدم از کارهاى مردونه بیشتر خوشم میومد توپ فوتبال داشتم و از در و دیوار مثل نینجا آویزون بودم از اینکه کم کم داشتم بزرگ مى شدم و قرار بود یک خانم بشم و یک اندام زنانه داشته باشم شب تا صبح گریه مى کردم خلاصه بزرگ شدیم و رفت ولى روحیه اون پسر بچه همیشه توى وجودم باقى موند دوران عجیب و جالبى بود بزرگ تر شدم و درک کردم که مردونگى و معرفت به جنسیت نیست یادش به خیر»