به گزارش عرصه احمدی‌نیاز در این یادداشت با عنوان «رنج خشونت علیه زنان» نوشته است:
«هر نوع رفتار،اقدام یا تصمیم که موجب پدیداری رنج در زنان شود،خشونت محسوب می شود.از درد نابرابری گرفته تا درد نگرش‌های منفی نسبت به زنان.از درد ناهنجاری‌ها و آسیب‌های اجتماعی علیه زنان گرفته تا مصایب جنسیتی وارده بر زنان.همه و همه رنج خشونت علیه زنان است. زنان نیمی از اجتماع انسانی را تشکیل می‌دهند. آنان هم بسان مردان می‌خواهند بشکل برابر در فرایند توسعه سهیم باشند. ورای نقش عظیم مادر بودن می‌خواهند مثل مردان به آنان نگریسته شوند. زنان نه تنها هیچ کم از مردان ندارند بلکه توانمندتر از آنان نیز می‌توانند ظاهر شوند. منشاء اصلی این رنج ، نگاه جنسیتی به زنان است.هر زمان مرز جنسیت بین زن و مرد ایجاد  شود ، خشونت‌ها شکل می‌گیرد. متاسفانه این خشونت در همه کشورها وجود دارد فقط کم و زیاد دارد.

از خشن‌ترین آن‌ها که نگاه داعش به زنان بود که بیشترین ستم به زنان وارد شد و زن را بسان یک کالا می‌دیدند که از یک سو در بازار برده فروشان موصل و رقه اقدام به خرید و فروش آنان می‌کردند تا نگاه کالای لوکس بعضی از جوامع غربی  به زنان و از دیگر سو زن را در محیط بسته‌ای قرار می‌دادند که حق تحصیل نداشت. واقعیت مساله این است که زن بسان مرد یک انسان است با حقوقی برابر. امروزه زنان از بینش‌های نادرست به خود رنج می‌برند. زن مایملک نیست. زن و مرد هر دو انسان هستند. اما متاسفانه عده‌ای نگرش انسانی به زن ندارند و ستم از اینجا شکل می‌گیرد. اسیدپاشی علیه زنان نمونه کوچکی از این ستم است. امروزه اشکال دیگری از خشونت علیه زنان پدیدار گشته است.از کولبری زنان تا رنج پناهندگی زنان آواره جنگ گرفته تا زنانی که بر اثر انفجار مین‌های زمینی در خاورمیانه دچار مصدومیت می‌شوند.

زنان شایسته این وضعیت نیستند. واقعیت مساله این است که رفع اشکال خشونت علیه زنان مستلزم تلاش دولت‌ها و نهادهای مدنی، همبستگی جوامع انسانی، اصلاح قوانین و تغییر نگرش‌ها نسبت به زنان و بسیاری تلاش‌های دیگر در این راستا است. در صورت برطرف شدن خشونت علیه زنان در اشکال مختلف آن ، شاهد جامعه‌ای توسعه یافته خواهیم بود.گام اصلی برای  بهزیستن و شاد زیستن جوامع حذف این خشونت‌ها  علیه زنان می‌باشد.»

–